اسکیت‌سواری آفرود (خارج از جاده)[1] از شاخه‌های غیر‌رسمی اسکیت است که اسکیت‌سوار با استفاده از اسکیت‌هایی دارای چرخ‌های بزرگ تویوبی یا تویوبلس برای حرکت بر روی سطوح چمنی، خاکی، کوهستانی، جنگلی و ... و به طور کلی مناطق خارج از جاده و محیط شهری استفاده می‌کند.
پیش از هر تمرینی تجهیزات ایمنی اعم از کلاه، مچ‌بند، آرنج‌بند، زانوبند خود را بپوشید.
در شروع کار حتما با مربی و یا افرادی که مهارت کافی برای اسکیت‌سواری در سطوح شیبدار را دارند همراه شوید.
تا پیش از پیدا کردن تسلط کافی بر روی مهارتهای اولیه اسکیت‌سواری هرگز اسکیت‌سواری بر روی سطوح شیبدار را امتحان نکنید.
اصول زمین خوردن صحیح را به خوبی بیاموزید و ترس به خود راه ندهید.
گرم کردن عضلات را فراموش نکنید.
زمین‌های خشن یا ناهموار خصوصاً برای اسکیت‌سواران مبتدی یکی از مهمترین مشکلات در اسکیت‌سواری محسوب می‌گردد.
زمین ناهموار منجر به بروز ارتعاش بسیار بر روی پا می‌شود و رولینگ را بسیار ناخوشایند می‌نماید. اگر جنس اسکیت شما از کربن باشد حسی شبیه به پوشیدن یک دمپایی قدیمی پیدا کرده و چشم بسته میتوان گفت که سرعت خود را از دست می‌دهید، مانند اسکیت‌سواری در زمین‌های لغزنده بارانی که مورد تنفر است و باعث می‌شود که از یک دوچرخه‌سوار نیز عقب مانده و شبیه به اردک به حرکت خود ادامه دهید.!
اسکوتر برقی[1]، اسکوتر خودتَراز یا هاوِربرد[2] (برگرفته از داستانهای علمی و تخیلی ام.کی.جوسیف[3] در سال 1967 و فیلم بازگشت به آینده دو[4] در سال 1989که به علت داشتن چرخ و عدم شناور بودن این دستگاه چندان مفهوم عملکردی در این اسم قابل تعمیم نمی‌باشد) که با اسامی مختلف دیگر همچون اسمارت اسکوتر، اسمارت بالانس، اسکوتر برقی یا شارژی نیز شناخته می‌شود به عنوان یک وسیله نقلیه انفرادی در فوریه سال 2013 توسط شِن چِن[5] سرمایه گذار امریکایی به عنوان اختراعی جدید به ثبت رسید.
اسکیت‌سواری خیابانی یا شهری بدون تردید یکی از ارکان مهم در توسعه حمل و نقل شهری مدرن محسوب می‌شود. در ادامه به بررسی یکی از ترفندهای اسکیت‌سواری خیابانی برای عبور از پله‌ها و یا اسکیت‌سواری در معابری که تغییر سطح داریم خواهیم پرداخت.