حرکت ایگِل یا چارلی (به خاطر شباهت آن با نحوه راه رفتن بازیگر و کمدین معروف چارلی چاپلین) حرکتی بسیار ساده و در عین حال کاربردی به‌شمار می آید و خود پایه‌ای برای اجرای حرکات پیچیده‌تر می‌باشد.
مشاهده اجرای چارلی و یا ایگل اسکیت‌سواران، رویارویی با حرکتی بسیار دشوار و سخت را تداعی خواهد کرد، درحالیکه این حرکت یکی از حرکات ساده و با کمترین عامل تکنیکی و پیچیدگی در نقاط موثر، مفاصل و عضلات همراه است. اما آنچه که می‌بایست در اجرای حرکت چارلی یا ایگل مورد توجه قرار داد آمادگی و توان کشش عضلات و تاندون‌های موثر در این حرکت می‌باشد.
برخی افراد به دلایل مختلف (همچون دلایل وراثتی، سابقه ورزشی و ...) از آمادگی بدنی بالاتری برخوردارند و به همین جهت سرعت یادگیری آنها نسبت به سایر افراد بیشتر می‌باشد.
پُزها (وضعیت سر، بدن، پا، بازوها و انگشتان دست)
در باله پنج پُز داریم که شروع یا اتمام همه حرکات با یکی از این پنج پُز انجام می‌شود و با توجه به آنکه چه پایی در جلو قرار می‌گیرد آنرا پُز راست و یا چپ می‌نامند. شروع حرکت چارلی نیز شبیه به حالت(پُز) اول و دوم از حرکات باله می‌باشد. در موقعیت (پُز) اول پاشنه ها به هم چسبیده و زانوها به خارج چرخیده و دستها با آرنج خم روبروی سینه قرار می‌گیرد و در موقعیت (پُز) دوم پاها به اندازه عرض شانه و در یک راستا باز شده و دستها به طرفین باز قرار می‌گیرد.
اجرای بیومکانیک و آناتومیک حرکت چارلی در اسکیت مشابه حرکات دِمی پُلیه[1] به معنی نشست کوچک (و کمی گِرَند پُلیه[2] به معنی نشست بزرگ) در باله است که بر مبنای همان دو موقعیت یا حالت یا پُز اول و دوم شکل می‌گیرد. در حرکت دِمی پُلیه زانوها را تا جایی خم می‌کنیم که پاها به شکل لوزی در بیاید و رعایت صاف بودن سر، شانه، پشت و لگن و جلو و عقب نرفتن آنها نقش بسیار موثری ایفا می‌کند.